Ποιμαντορική Εγκύκλιος- Χριστούγεννα 2009

ΚΟΣΜΑΣ ΧΑΡΙΤΙ ΘΕΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
ΤΗΣ ΑΓΙΩΤΑΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ

Πρός τό Χριστεπώνυμον Πλήρωμα τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,
«Οὐκ ἦν τόπος ἐν τῷ καταλύματι» (Λουκ. β’,7)

Σήμερα Χριστούγεννα, αὐτή τή μεγάλη καί ἁγία ἡμέρα τή «Μητρόπολη τῶν ἑορτῶν», φέρουμε ὅλη τήν προσοχή μας στή Βηθλεέμ.

Ὁ Κύριος καί Θεός μας Ἰησοῦς Χριστός ἦλθε στή γῆ, σάν ξένος. Ὄχι μόνο διότι «ἐκένωσε ἑαυτόν μορφήν δούλου λαβών» (Φιλιπ. β΄,7), καί ἦλθε ἁπλοῦς, ἄγνωστος στή γῆ, ἀλλά καί διότι ἀντιμετώπιζε μιά συγκλονιστική μοναδικότητα. Κανείς, μά κανείς, δέ θέλησε νά παραχωρήσῃ τόπο στήν ἐπίτοκο Παρθένο Μαρία, γιά νά γεννήσῃ ὡς ἄνθρωπο, ἔστω μέ ἀνθρώπινες συνθῆκες, τό Χριστό μας.

Κτύπησε τίς πόρτες τῶν σπιτιῶν ὁ γέρων προστάτης Ἰωσήφ, κατέφυγε καί στό πανδοχεῖο, ἀλλά κανείς δέν ἔδωσε κατάλυμα στόν Κύριο. Γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους ὑπῆρχε χῶρος. Γιά τόν Πλάστη καί Σωτῆρα, γιά τόν Παντοκράτορα Δημιουργό οὔτε μιά μικρή γωνιά. Κανένα πανδοχεῖο, κανένας φίλος, γνωστός ἤ φιλάνθρωπος δέν βρέθηκε νά προσφέρῃ φιλοξενία.

Μοναδική στέγη τό ἀκάθαρτο σπήλαιο καί κατάλυμα: ἡ φάτνη τοῦ σπηλαίου. Ἐκεῖ ἡ Παναγία μας «ἔτεκεν τόν Υἱόν Αὐτῆς τόν πρωτότοκον … ἐσπαργάνωσεν καί ἀνέκλινεν Αὐτόν ἐν τῇ φάτνῃ, διότι οὐκ ἦν αὐτοῖς τόπος ἐν τῷ καταλύματι» (Λουκ. β’,7). «Εἰς τά ἴδια ἦλθε καί οἱ ἴδιοι Αὐτόν οὐ παρέλαβον» (Ἰωάν. α’,11).

Πτωχός, ἄγνωστος, ξένος ὁ Κύριος ἀπό τή Βηθλεέμ ἕως τοῦ Τάφου, γιά νά γίνῃ ὁ ἄνθρωπος ὄχι «ξένος καί πάροικος, ἀλλά συμπολίτης τῶν ἁγίων καί οἰκεῖος τοῦ Θεοῦ» (Ἐφεσ. β’,19).

Ταπεινώθηκε καί δέχθηκε, ἀπό ἀγάπη γιά μᾶς, τήν προσωπική του ξενία. Ποτέ ὅμως δέ θέλει ἐμεῖς νά μείνουμε ξένοι ἀπ΄ Αὐτόν. Ζητάει νά τοῦ δώσουμε τήν καρδιά μας, νά τήν κάνῃ κατοικητήριό του, νά τήν καθάρῃ ἀπό τά πάθη μας, νά τήν φωτίσῃ, νά τήν ἀναγεννήσῃ, νά τήν ἁγιάσῃ.

«Ἰδού ἕστηκα ἐπί τήν θύραν καί κρούω» μᾶς λέει, «ἐάν τις ἀκούσῃ τῆς φωνῆς μου καί ἀνοίξῃ … εἰσελεύσομαι πρός αὐτόν» (Ἀποκ. γ’,20).

Τό ὁμολογεῖ, τό βεβαιώνει ἡ ἱστορική πραγματικότητα. Ὅσοι ἄνοιξαν τήν καρδιά τους, ὅσοι δέχθηκαν τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ μας, ὅσοι τόν πίστεψαν, ὅσοι τόν ἀγάπησαν ὁλόψυχα, ὅσοι ἔζησαν τό θέλημά Του, ἔγιναν φωτεινές, ὁλοκληρωμένες προσωπικότητες, ἄνθρωποι ἀρετῶν καί ὠφέλιμοι στήν κοινωνία.

Δυστυχῶς ὅμως ὑπῆρξαν καί ὑπάρχουν πολλοί οἱ ὁποῖοι μιμοῦνται τούς κατοίκους τῆς Βηθλεέμ. Ἀρνοῦνται νά ἀνοίξουν τήν καρδιά τους, γιά νά καταλύσῃ ὁ Χριστός. Δέν τόν πιστεύουν, δέν τόν θέλουν, δέν τόν άγαποῦν. Καί ὄχι μόνο δέν τόν δέχονται οἱ ἴδιοι, ἀλλά ἀγωνίζονται, μάχονται μέ ὅλες τους τίς δυνάμεις νά τόν ἀρνηθοῦν καί οἱ ἄλλοι ἀδελφοί καί μάλιστα οἱ νέοι καί οἱ νέες.

Ἔχοντας κάποιος ὑπ’ ὄψιν ὅλα αὐτά, μέ πόνο διερωτᾶται: «Βρίσκομαι στήν Ὀρθόδοξο Ἑλλάδα ἤ σέ καμμιά ἀντιχριστιανική χώρα;»

Ἐδῶ, στήν πατρίδα μας, τήν ὁποία ἐλευθέρωσε καί διατήρησε τό Φῶς τῆς ὀρθοδόξου πίστεως τοῦ Χριστοῦ μας, ἀκούγονται φωνές ὅπως ἐκεῖνες τῶν κατοίκων τῆς Βηθλεέμ. Δέν ἔχουμε χῶρο γιά Σένα, Χριστέ, στήν οἰκογένεια, δέν ὑπάρχει κατάλυμα γιά Σένα στά ἐκπαιδευτήρια τῆς χώρας. Δέν μποροῦμε νά Σέ φιλοξενήσουμε στίς δημόσιες ὑπηρεσίες. Δέν μπορεῖς νά μείνεις μαζί μας. Θέλουν πολλοί νά μείνῃ ξένος ὁ Χριστός ἀπό τήν προσωπική μας ζωή, ἀπό τούς νόμους μας, ἀπό τήν παιδεία μας, ἀπό τήν πορεία τοῦ ἔθνους μας.

Καί, ἐνῶ βλέπουν ὅτι ὅλο καί περισσότερο χωρίς Χριστό διαλύονται ἄτομα, οἰκογένεια, κοινωνία, ἐνῶ κατακερματίζεται, γηράσκει καί ἀργοπεθαίνει ἡ νεότης, ἐνῶ χάθηκε ἡ εἰρήνη, ἡ ἀγάπη, ἡ ἑνότητα πού φέρει ὁ Χριστός καί κυριαρχεῖ ἡ ἀγωνία, ὁ φόβος, ἡ ταραχή, ἡ βία, ἡ ἐγκληματικότητα, ἐπιμένουν νά ἀρνοῦνται τήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ.

Ἀγαπητοί, σήμερα Χριστούγεννα, ἄς ἐρωτήσουμε τόν ἑαυτό μας μήπως καί μεῖς βλέπουμε ὡς ξένο τό Χριστό μας. Μήπως τοῦ κλείνουμε τήν πόρτα τῆς ψυχῆς μας; Μήπως ἀνεχόμαστε ὅλους ἐκείνους πού ἀγωνίζονται νά ἀπομακρύνουν τό Χριστό ἀπό τή ζωή μας, ἀπό τήν πατρίδα μας;

Σήμερα Χριστούγεννα, ἐμπρός στή φάτνη τοῦ Σαρκωθέντος Θεοῦ μας, κληρικοί καί λαϊκοί ἀναλογιζόμενοι τήν εὐθύνη μας ἄς θελήσουμε νά δώσουμε «νοῦν, ψυχήν καί καρδίαν» γιά νά κατοικῇ μέσα μας, ὅσο ζοῦμε, ὁ Χριστός μας.

Αὐτά τά Χριστούγεννα τότε θά εἶναι τά σωτήρια γιά μᾶς καί γιά τήν πατρίδα μας. Τό εὔχομαι ὁλόψυχα.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΚΟΣΜΑΣ